ການສັກຢາອິນຊູລິນ

ອິນຊູລິນ, ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກທົ່ວໄປເປັນ "ການສັກຢາເບົາຫວານ", ມີຢູ່ໃນຮ່າງກາຍຂອງທຸກໆຄົນ. ຄົນເຈັບທີ່ເປັນໂລກເບົາຫວານບໍ່ມີ insulin ພຽງພໍແລະຕ້ອງການ insulin ເພີ່ມເຕີມ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການສັກຢາ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນຢາຊະນິດ ໜຶ່ງ, ຖ້າມັນຖືກສັກຢ່າງຖືກຕ້ອງແລະໃນປະລິມານທີ່ ເໝາະ ສົມ, "ການສີດເບົາຫວານ" ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າບໍ່ມີຜົນຂ້າງຄຽງ.

ພະຍາດເບົາຫວານຊະນິດທີ 1 ຂາດອິນຊູລິນຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າຕ້ອງສັກຢາ “ສັກຢາເບົາຫວານ” ທຸກໆມື້ຕະຫຼອດຊີວິດ, ຄືກັບການກິນ ແລະ ຫາຍໃຈ, ເຊິ່ງເປັນຂັ້ນຕອນທີ່ຈຳເປັນເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ.

ຄົນເຈັບທີ່ເປັນໂລກເບົາຫວານປະເພດ 2 ມັກຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຢາທາງປາກ, ແຕ່ເກືອບ 50% ຂອງຄົນເຈັບທີ່ເປັນໂລກເບົາຫວານເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າສິບປີຈະພັດທະນາ "ຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງຢາຕ້ານໂລກເບົາຫວານ". ຄົນເຈັບເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ກິນຢາຕ້ານໂລກເບົາຫວານໃນປະລິມານສູງສຸດ, ແຕ່ການຄວບຄຸມນໍ້າຕານໃນເລືອດຂອງພວກເຂົາຍັງບໍ່ເຫມາະສົມ. ຕົວຢ່າງ, ຕົວຊີ້ວັດການຄວບຄຸມພະຍາດເບົາຫວານ - glycosylated hemoglobin (HbA1c) ເກີນ 8.5% ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງປີ (ຄົນປົກກະຕິຄວນຈະເປັນ 4-6.5%). ຫນຶ່ງໃນຫນ້າທີ່ຕົ້ນຕໍຂອງຢາທາງປາກແມ່ນການກະຕຸ້ນ pancreas ເພື່ອ secrete insulin. "ຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງຢາທາງປາກ" ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມສາມາດຂອງ pancreas ຂອງຄົນເຈັບທີ່ຈະ secrete insulin ໄດ້ໃກ້ສູນ. ການສັກຢາອິນຊູລິນພາຍນອກເຂົ້າໄປໃນຮ່າງກາຍແມ່ນວິທີດຽວທີ່ມີປະສິດທິພາບທີ່ຈະຮັກສາລະດັບນໍ້າຕານໃນເລືອດປົກກະຕິ. ນອກຈາກນັ້ນ, ພະຍາດເບົາຫວານທີ່ຖືພາ, ສະຖານະການສຸກເສີນບາງຢ່າງເຊັ່ນ: ການຜ່າຕັດ, ການຕິດເຊື້ອ, ແລະອື່ນໆ, ແລະຜູ້ເປັນໂລກເບົາຫວານປະເພດ 2 ຈໍາເປັນຕ້ອງສັກຢາອິນຊູລິນຊົ່ວຄາວເພື່ອຮັກສາການຄວບຄຸມນໍ້າຕານໃນເລືອດທີ່ດີທີ່ສຸດ.

ໃນອະດີດ, insulin ໄດ້ຖືກສະກັດຈາກຫມູຫຼືງົວ, ເຊິ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດອາການແພ້ໄດ້ງ່າຍໃນມະນຸດ. insulin ໃນມື້ນີ້ແມ່ນໄດ້ຖືກສັງເຄາະໂດຍທຽມແລະໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນປອດໄພແລະເຊື່ອຖືໄດ້. ປາຍເຂັມສໍາລັບການສັກຢາ insulin ແມ່ນບາງຫຼາຍ, ຄືກັນກັບເຂັມທີ່ໃຊ້ໃນການຝັງເຂັມຢາພື້ນເມືອງຈີນ. ທ່ານຈະບໍ່ຮູ້ສຶກຫຼາຍເມື່ອມັນຖືກໃສ່ເຂົ້າໄປໃນຜິວຫນັງ. ໃນປັດຈຸບັນຍັງມີ "ປາກກາເຂັມ" ທີ່ຂະຫນາດຂອງປາກກາລູກປືນແລະງ່າຍຕໍ່ການພົກພາ, ເຮັດໃຫ້ຈໍານວນແລະເວລາຂອງການສັກຢາມີຄວາມຍືດຫຍຸ່ນ.